Z tego artykułu dowiesz się jakie konsekwencje niosą za sobą choroby weneryczne. Czy można je lekceważyć? Czy warto? Jakie są powikłania? Jakie są konsekwencję nieodpowiednich zachowań seksualnych?
Choroby weneryczne przenoszone są drogą płciową podczas stosunków seksualnych. Zmieniające się trendy w obyczajach seksualnych sprawiają, że obejmują one coraz to większą grupę ludzi. Mogą być wywoływane przez bakterie, jak i wirusy. Zdiagnozowanie choroby wenerycznej bywa trudne, ze względu na to, że objawy obejmują nie tylko obszar narządów rozrodczych.
Objawy nie zawsze wyglądają jak zakażenie organizmu, dlatego bardziej prawidłowym określeniem jest, że są to infekcje przenoszone drogą płciową. Oprócz stosunków dopochwowych przenoszą się one drogą stosunków oralnych i analnych. Istnieje też taka grupa chorób wenerycznych, które przenoszą się z matki na dziecko podczas ciąży oraz podczas karmienia piersią. Mogą też przenosić się drogą dożylną u osób, które zażywają narkotyki. Te infekcje przenoszone są przez krew, nasienie, wydzielinę z pochwy oraz inne płyny pochodzące z ciała.
Objawami infekcji przenoszonych drogą płciową są:
Ropna wydzielina z pochwy, która pojawiła się do kilku dni po stosunku seksualnym
Ropna wydzielina z penisa
Grudki lub owrzodzenia w okolicy jamy ustnej i narządów płciowych
Pieczenie lub bóle cewki moczowej podczas oddawania moczu
Powiększenie pachwinowych węzłów chłonnych oraz węzłów w innych częściach ciała
Krwawienie z pochwy w środku cyklu oraz bóle podbrzusza
W takim przypadku należy niezwłocznie odbyć wizytę u ginekologa, dermatologa, urologa lub androloga. Infekcje te zwalcza się antybiotykami.
Rzeżączka objawia się najczęściej do kilku dni po stosunku dopochwowym bez prezerwatywy w postaci:
ropnej wydzieliny z cewki moczowej
pieczenia podczas oddawania moczu
ropnych upławów
bólu podbrzusza
nieprawidłowego krwawienia z pochwy
świądu narządów płciowych
U mężczyzn może pojawić się też ból i obrzęk jąder. Rzeżączka może przebiegać bez objawowo szczególnie w przypadkach, gdy organizm osłabiony jest wirusem HIV oraz gdy przyjmujemy niektóre leki tj. sterydy lub leki immunosupresyjne. Brak objawów podczas rzeżączki pozwala rozszerzyć się chorobie na cały organizm. Możemy chorować na zapalenie stawów (ból i obrzęk oraz zwiększenie się temperatury stawu). Dodatkowo infekcja przechodzi z dolnych dróg rodnych na górne tzn. trzon macicy, jajowody, jajniki oraz narządy sąsiadujące z nimi w jamie brzusznej. Mogą się tworzyć również ropnie w okolicy wątroby, a infekcja będzie wpływała na jej funkcjonowanie. Zajęcie przez rzeżączkę jajowodów niesie za sobą zagrożenie niedrożności prowadzącej do niepłodności. Mężczyźni najczęściej cierpią na zapalenie najądrzy. Ta część ciała odpowiada za magazynowanie plemników. Infekcja w najądrzach może również prowadzić do niepłodności.
Kiła do niedawna była chorobą rzadką. Obecnie obserwowany jest wzrost zachorowań na nią. Zakażenie następuje przy kontakcie ze zmianą skórną osoby chorej. Wrzody są kraterowate i niebolesne. Zawierają one komórki bakteryjne. Takie owrzodzenie to objaw kiły pierwszorzędowej. Mogą występować również objawy tj:
powiększenie się węzłów chłonnych w okolicy zmian skórnych
Brak reakcji i leczenia na te objawy powoduje szerzenie się infekcji i rozwinięcie się kiły dwurzędowej. Ma ona postać drobnej wysypki na dłoniach i podeszwie stóp, zauważalne jest również osłabienie i łysienie. Dalszy brak leczenia powoduje powstanie kiły trzeciorzędowej. Atakuje ona układ nerwowy i sercowo-naczyniowy. Występuje ona po 15-20 latach chorowania na nieleczoną kiłę. Kiła jest również dużym zagrożeniem dla płodu kobiety ciężarnej.
Chlamydiozą nazywamy grupę chorób bezobjawowych wywoływanych przez grupę bakterii chlamydia. Przez bezobjawowość swą jest ona późno rozpoznawana. Dolegliwości mogą się pojawić nawet tydzień do trzech tygodni po kontakcie seksualnym. Pojawiają się upławy u kobiet, a u mężczyzn wydzielina z cewki moczowej, ból podczas oddawania moczu i ból podbrzusza.
Rzęsistka pochwowego wywołuje pierwotniak trichomonas vaginalis. Objawem są zielono-żółte upławy mające nieprzyjemny zapach. Dodatkowo pojawia się świąd w okolicy sromu i pochwy. Obserwujemy też ból podczas oddawania moczu oraz seksu.
HIV jest infekcją wirusową mającą poważne konsekwencje. Pierwsze objawy to:
powiększenie węzłów chłonnych
Rozwój infekcji powoduje osłabienie odporności organizmu. Obejmuje ona kolejne narządy. To choroba zwana AIDS. W obecnych czasach w przypadku potwierdzenia zakażenia HIV stosuje się terapię antywirusową, która spowalnia rozwój AIDS. Hamowane są źródła transmisji zakażenia.
Opryszczka narządów płciowych jest wywoływana przez wirusa HSV typu 1 lub 2. Jako objaw obserwujemy pęcherzyki skórne wypełnione płynem surowiczym. Skóra ma zmieniony zapalny wygląd. Pęcherzyki ta pękają i tworzą owrzodzenie, które jest zakaźne dla partnera. Częstym objawem jest świąd skóry w okolicy zainfekowanej. Infekcja wirusem HSV jest nieuleczalna. Dolegliwości z nią związane powracają przy każdym obniżeniu odporności.
HPV, czyli wirus brodawczaka ludzkiego. Objawami są zmiany o wyglądzie kalafiorowatym w okolicach intymnych z charakterystycznymi wypustkami. Jest niebezpieczny, gdyż może zainicjować raka szyjki macicy.
Objawami mięczaka zakaźnego są małe perłowe grudki na skórze. Do zakażenia wśród dorosłych dochodzi podczas kontaktów seksualnych. U dzieci zakażenie następuje podczas kąpieli w basenach, korzystania ze wspólnych ręczników. Infekcja ta ustępuje samoistnie, ale wdrożenie leczenia może ten proces przyspieszyć.
Wirusowe zakażenie wątroby typu B i C może następować drogą płciową. Dotyczy to wirusów HBV i HCV. Pozostałe, czyli HAV, HDV i HEV przenoszone są drogą pokarmową. Ta choroba początkowo jest bezobjawowa. Jednakże przeobraża się w chorobę zaburzającą funkcje wątroby. W wyniku tej choroby może dojść do niewydolności wątroby i tym samym śmierci pacjenta. Wirus HCV powoduje raka wątroby.
Drogą płciową przenoszone są też choroby pasożytnicze. Należą do nich wesz łonowa i świerzb. Powodują one zmiany w odpowiedniej lokalizacji. Zmiany te są wynikiem bytowania pasożytów w ciele człowieka. Do zakażenia następuje wskutek bezpośredniego kontaktu podczas współżycia.
Diagnozowanie chorób wenerycznych polega na zidentyfikowaniu jednej i wykluczeniu występowania pozostałych. Jest to ważne, ponieważ często występują one jednocześnie. Badania kliniczne dowiodły współwystępowanie HIV, kiły, rzeżączki, chlamydiozy, rzęsistka pochwowego. Ważne jest też wdrożenie jednoczesnego leczenia partnera osoby chorej. Kiedy zdiagnozowana jest infekcja bakteryjna zabrania się kontaktów seksualnych, aż do pełnego wyleczenia, gdyż możliwe są kolejne infekcje tym samym patogenem. Stosuje się wtedy leczenie przyczynowe to znaczy wyeliminowanie patogenów z organizmu chorego. Najczęściej stosuje się w leczeniu tego typu przypadków antybiotyk. Na pasożyty stosuje się kremy i maści zabijające patogeny. W przypadku większości zakażeń wirusami nie ma możliwości wyeliminowania ich z organizmu człowieka i towarzyszą one człowiekowi do końca życia. Największą, bo aż 100% skuteczność w leczeniu chorób wenerycznych ma abstynencja seksualna. Również antykoncepcja barierowa ma wysoką skuteczność zapobiegania rozprzestrzeniania się infekcji. Do metod barierowych należą:
prezerwatywy męskie
prezerwatywy żeńskie
kapturki naszyjkowe
Niestety przy stosowaniu powyższych metod chroniona jest tylko część ciała, która jest pokryta barierą. Zmiany mogą lokalizować się w pobliskich częściach ciała i wtedy te metody nie są skuteczne.
Do czynników ryzyka chorób wenerycznych zaliczamy:
liczne kontakty seksualne
częste zmienianie partnerów
stosunki bez użycia prezerwatywy
Tylko kontrola objawów, połączona z pełnym wywiadem lekarskim obejmującym życie seksualne pacjenta, umożliwia zastosowanie właściwej terapii.
